Zoals zoveel anderen vrijwillig meewerken, gingen ookinterieurontwerpers Linde Ex en Karin van de Ven, enthousiast aan de slag voor het ontwerp van het interieur. De gedachte achter het interieur wordt mooi verwoord in het sprookje dat hieronder te lezen is.
Het ontwerp is gebaseerd op het duurzame karakter van het concept van het Huis van overvloed, op de omgeving en op de mentaliteit van het samen bouwen.
Zo komen de kribben uit de omgeving van de waal terug en zijn de kleuren uit de omgeving in het interieur doorgezet. Ook is de ruimte flexibel en te veranderen, waarbij iconen uit de bouw en constructie terugkomen.
Het interieur is zoals het hele Huis van Overvloed gemaakt van materialen die over zijn. Heb je zin om mee te werken? Of heb je materiaal over dat past bij dit ontwerp? Wil je meer informatie? Doe mee met Huis van Overvloed of stuur mij een e-mail.
Bekijk de foto's
En dit is het sprookje:
Het was een ongewoon mooie dag , een dag waarop je voelt dat hij anders gaat worden dan de andere dagen. De zon was net opgekomen en verlichtte een kleine stad met haar ochtendkleuren.
Op een zolderkamer in de kleine stad woonde de jongen. De jongen was er een zoals zoveel jongens, precies groot genoeg, niet te dik of te dun en met een heldere blik in de ogen. De jongen zette het raam op een kier om de ochtend binnen te laten en maakte zich klaar voor zijn werk. Het werk dat de jongen deed was zoals van zoveel jongens; eentonig, maar aangenaam.
De jongen stommelde de trap af en zette voet in de nog slaperige stad. Stevig doorstappend liep de jongen langs een brede laan en door een aantal kronkelige straten. Op een plein werd de markt opgebouwd. Koopmannen spanden zeil over de kramen en riepen elkaar aanwijzingen en grappen toe.
De jongen stapte stevig door en was het plein bijna overgestoken om een smalle steeg in te gaan. Vlak voor de steeg zat een man bovenop een antieke lantarenpaal. Zijn ogen had hij tot spleetjes geknepen en telkens draaide hij zijn hoofd een stukje. De jongen stond stil en vroeg de man verbaasd wat hij daar deed. Het leek alsof de man de vraag van de jongen niet gehoord had, want er kwam geen enkele reactie. De jongen haalde zijn schouders op en wilde verder lopen, toen de man opeen zei: “Ik ben de kunstenaar, het is mijn taak om de wereld te observeren en dat gaat het best van boven.” De jongen keek de kunstenaar aan. “Wat doe je met al je observaties?” vroeg hij. Voor het eerst leek de kunstenaar de jongen echt op te merken. “Die bewaar ik” zei hij hoofdschuddend, “in gedachten transformeer ik mijn observaties en maak ik er prachtige nieuwe dingen van.” De jongen knikte en zei: “Misschien is het goed de wereld even samen te observeren, loop je een eindje met me mee?” De kunstenaar keek hem weifelend aan maar zakte toen toch langzaam uit de lantarenpaal op de grond.
Samen liepen ze verder door de steeg, de kunstenaar eerst nog enigszins stijf, maar met steeds verender stappen. Bij een grote weg werden ze bijna omver gelopen door een man die riep: “He wacht eens even, kan ik bij jullie nog even een kabeltje uitleggen?” Verbaasd liepen ze achter de man aan die hijgend terug liep in de richting van een overvolle werkplaats met kabels, schroeven, moeren, stukken hout en allerlei gereedschappen. De jongen en de kunstenaar bleven even verwonderd bij de werkplaats staan kijken. De man zei: ”Ik heb de prachtigste dingen liggen hoor, echt heel handig en effectief ook. Ik ben de uitvinder en het lukt me altijd om ergens iets uit te vinden. Het is alleen zonde dat mijn ingenieuze oplossingen niet door iedereen gezien worden. Ik zou wel eens iets heel groots willen uitvinden, iets belangrijks en waardevols.” De jongen bekeek de stapels spullen eens beter en zei: “Wil je met ons meelopen, buiten is er ruimte om het ondenkbare uit te vinden, loop je een stukje met ons mee?” De uitvinder twijfelde geen seconde, sloot zijn winkel en ging met de jongen en de kunstenaar op pad.
De jongen moest nu toch wel gaan voortmaken, al hij op tijd op zijn werk wilde komen. Gedrieën zetten ze eens goed de pas erin. Ze volgden een weg tot aan de rivier en…. zagen daar iets wonderlijks. Een vrouw met een mand vol draden was bezig deze te spannen tussen dakgoten, bomen, dobberende bootjes en zelfs mensen, wat een hele toestand was, omdat mensen zich nu eenmaal bewegen. Ze keek de jongen lachend aan en wilde hem net verbinden met een paaltje toen de jongen zei: “Dag, mag ik u vragen waar dat voor dient, al dat touw?” De vrouw glimlachte weer. “Ik ben de verbinder, ik verbind de dingen, de dieren en de mensen voor meer samenhang. Zo kunnen we elkaar beter vinden en weten we weer waarmee we verbonden zijn.” “Hoe weet je wat je met wat moet verbinden?” vroeg de uitvinder die dichterbij was gekomen. “Oh, “ zei ze zacht, “dat kun je gewoon zien.”
De kerkklokken begonnen te luiden en de jongen wist nu zeker dat hij te laat op zijn werk zou komen. Hij keek naar de kunstenaar, de uitvinder en de verbinder en hoe ze daar zo bij elkaar stonden. Op dat moment besloot hij plots de weg naar zijn werk niet te vervolgen. Hij keek uit over de rustig kabbelende rivier in de ochtendzon. “Kun je ons ook verbinden met de overkant.” vroeg hij aan de verbinder. En de verbinder gooide haar draden naar de overkant zodat er een brug ontstond, een brug van duizend draden. De uitvinder voegde tandwielen, bouten, moeren en ingenieuze technische hoogstandjes toe om de brug optimaal te laten werken. De kunstenaar observeerde even maar zorgde er toen voor dat het de mooiste, meest bijzondere brug werd die ooit was gebouwd.
Het viertal stak de brug over en bouwde samen met nog veel andere kunstenaars, uitvinders, verbinders, jongens en meisjes een nieuwe plek. Een plek om samen te komen, te ontdekken en te bouwen, te overdenken en vorm te geven. Op een plaats waar het land het water ontmoet, waar de getijden altijd zorgen voor verandering en waar schoonheid is. Het Huis van Overvloed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Reageren? Graag! Maar de redactie keurt reacties wel eerst even goed.